Off the beaten track naar het zuid oosten Sulawesi

De reis naar Zuid-Oost Sulawesi was lang, je moet er wat voor over hebben om van het toeristische pad af te geraken! Vanaf Tentena gingen we weer met de bus naar het zuiden, we namen dezelfde weg, die weg met overstroming, terug....de wateroverlast was ondanks de nog steeds vele regen overigens opgelost, de huizen stonden niet meer onder water. Op de heenweg naar Tentena zagen we nog wat toeristen, op de terugweg geen een maar de meesten reizen hier dan ook van zuid naar noord. Sommige gekken, zoals wij, doen het alletwee ;-). Tja...we hadden weer een impulsieve actie. We hadden heel erg zitten dubben of we naar zuid-oost Sulawesi zouden gaan maar omdat het voor ons onduidelijk was of het duiken daar wel zo mooi en goed georganiseerd zou zijn, besloten we toch via Tentena (centraal Sulawesi) naar het noorden te reizen. In Tentena ontmoetten we echter een Nederlands stelletje dat ons informatie gaf over zuid-oost Sulawesi en ons er van overtuigden dat het duiken met een Nederlandse duikmaster daar geweldig was. We besloten ons plan drastisch om te gooien en van het toeristische pad af te gaan. We hoefden deze keer echter niet helemaal naar Rantepao, we stapten eerder uit in de kustplaats Palopo, de plaats waar eventueel boten naar Kaloko zouden vertrekken. Nu bleek echter dat die boten niet meer gaan omdat de busverbinding over land voortaan goed te doen is. We moesten de keus maken tussen 4 uur met de bus en 8 uur met de boot of 12 uur met de bus. De keus was vrij snel gemaakt, we besloten 12 uur in de bus te gaan zitten en ja, we gingen weer een deel van de route die we al 2 keer afgelegd hadden voor de derde keer rijden, haha.
De bus kwam natuurlijk niet netjes om 10 uur maar om 11 uur, terwijl we aan het wachten waren, waren er vele mensen die ons wel 'interessant' vonden en Michel heeft inmiddels een nieuwe bijnaam. Iedereen hier noemt hem steeds Ronaldo dankzij zijn kale hoofd en aangezien ik dit een veel betere bijnaam vind dan Minimanus (jaja de onthulling!).....maar goed, ik vind alles beter dan Minimanus...houden we die er maar in. Het was maar een kleine bus dus we hadden krappe plaatsen en de stoelen konden niet achterover, we waren weer eens erg blij dat we lekker klein zijn, dat is toch wel altijd heel gemakkelijk met dat reizen. Men moest natuurlijk weer de gekste dingen meenemen en dat kon niet allemaal in de bus. Een kip, jaja..in Kaloka hebben ze denk ik geen kippen te koop dus dan neem je die toch heel de weg mee vanaf Palopa of misschien is het wel een heel bijzondere kip, hing in een oude rijstzak achter aan de bus. Dat zag er wel grappig maar ook een beetje zielig uit, moet zij het daar meer dan 12 uur vol gaan houden?! We waren dan ook nog maar net onderweg of mensen op scootertjes riepen waarschuwend naar de bus 'Ayam, ayam!' (kip, kip). Wat er precies met de kip aan de hand was, weet ik niet maar men vond het wel belangrijk om even te stoppen en de kip naar binnen te halen. Een hele tijd later, springt Michel ineens verschrikt op nadat hij iets onder zijn stoel zag, automatisch sprong ik ook op en in mijn gedachten ging van alles heel snel rond 'wat voor iets engs heeft hij gezien? Een rat? Een enorme spin?' maar ik werd gerustgesteld, het was slechts de kip die onder onze stoelen zat. Er zat steeds iets tegen zijn been aan, hij dacht eerst dat het een flapje van mijn broek was maar toen hij zag dat ik mijn been niet zo dicht tegen zijn been had zitten, vroeg hij zich af wat dat dan toch was dat lang zijn been zat. Hij voelde, maar kon het niet thuis brengen wat het was, toen hij keek, schrok hij dus zo erg omdat hij een kippenhoofd in zijn hand had...haha...ik lag echt helemaal in een deuk, kreeg de slappe lach, ik kwam niet meer bij en de halve bus moest dan weer om mij lachen omdat de tranen over mijn wangen rolden. Ach heb ik mijn immuunsysteem weer even een boost gegeven, niet verkeerd als je zo op reis bent...jaja...heb toevallig laatst gelezen dat het spreekwoord 'lachen is gezond' echt klopt. Wetenschappelijk is bewezen dat dit o.a. goed is voor het immuunsysteem. En maar goed ook dat ik even flink gelachen heb want later kon ik dat niet meer zo goed toen de busrit echt een barre tocht bleek te worden. De chauffeur was denk ik bang dat schoonmoeder boos zou worden als hij te laat thuis zou zijn voor het eten en reed dus ongelooflijk hard door over de weg die steeds meer hobbels, bobbels en bochten kende en echt af en toe flink steil de bergen in klom. Mijn pilletje tegen wagenziekte werd weer eens goed uitgetest, tot nu to komt het merk Primatour nog steeds als beste uit de test ;-). Ook de waterbestendigheid van de raincovers van onze rugzakken werden weer eens goed uitgetest en gelukkig bleek deze nu wel de test te doorstaan, onze tassen lagen weer boven op de bus en de regen kwam er met bakken uit vallen. Na ons vorige avontuur, zaten we toch niet helemaal gerust in die bus, we waren niet alleen een beetje bang dat onze tassen weer zeiknat zouden worden maar op een gegeven moment vlogen we dankzij de hobbels en bobbels zo hard door de bus heen, dat we ons zelfs afvroegen of de tassen er uberhaupt nog wel oplagen ;-). De waterbestendigheid van de bus zelf kwam echter niet goed uit de test, deze keer waren onze rugzakken droog gebleven maar werden we zelf behoorlijk nat, de bus lekte van alle kanten, maar het was nog net te doen....had nog net geen poncho nodig (en gelukkig maar want die zat nu net boven in de grote rugzak, boven op het dak ;-)) en toen we voor het avondeten een stop maakten, konden we even rustig bijkomen. En vanaf toen stopte de regen nagenoeg en werd de verdere tocht iets aangenamer. Alhoewel...onze aankomsttijd van 23 uur werd behoorlijk wat later, 2 uur midden in de nacht en omdat ik lag te slapen, had ik er niet aan gedacht dat ik nog een nieuw pilletje tegen wagenziekte in had moeten nemen. Het laatste stukje, zat ik dus heel gezellig wat kotszakjes vol te spugen, het zweet brak me uit en voelde me heel erg slapjes worden...maar ook dat heb ik weer overleefd. Jaja...dat reizen is niet altijd een groot feest, het is best 'hard werken' hoor ;-). Na een korte nachtrust, namen we vanaf Kaloka een mini-busje richting het zuiden en stapten we in Wattubanga uit, dit was maar een klein dorpje maar ze hadden wel een Warung, een eettentje. Hier aten we een late lunch en vroegen of we hier ergens konden slapen. Dat kon wel en we zetten onze tassen in onze slaapkamer. We waren uiteraard weer zeer interessant want hier komen nooit toeristen, laat staan dat ze hier ergens willen blijven slapen ;-). Samen met Fatma en Guus gingen we een rondje lopen door het dorp en we kwamen uiteindelijk bij het huis van Fatma uit. Haar man is overleden en ze woont hier samen met haar dochter Annie, haar schoonzoon Sakaram en kleindochter Salsa. Tijdens het drinken van de koffie en eten van heerlijke vruchten, stond Annie erop dat we bij hen in huis bleven slapen dus samen met Guus ging Michel op de brommer onze rugzakken halen. Ze waren erg gastvrij en we hebben gezellig in gebrekkig indonesisch en gebrekkig engels zitten kletsen met behulp van ons woordenboekje en soms kon Guus (neefje van Fatma) ons wat helpen, hij is 17 jaar en zit op de senior highschool dus kent wel wat engels. We leerden elkaar zo wat indonesisch en engels. Fatma had overheerlijk voor ons gekookt en na het eten konden we lekker in de logeerkamer gaan slapen. De volgende dag drukten we als dank foto's van hen af en gingen op zoek naar vervoer die ons verder naar het zuiden kon brengen. Dat viel nog niet zo mee maar gelukkig waren Fatma en Annie erg vriendelijk en gastvrij, ze gaven ons vele vruchten en vroegen continue bezorgd of we 'lapar' (honger) hadden en hoorden dan ook steeds 'makan?' (eten) en 'minum?' (drinken). Hier in Indonesie kunnen ze echt wel flink eten hoor en zij vinden ons, niet zo'n grote eters, maar vreemde wezens ;-). Helemaal als ze onze tassen optillen, die 'bule' (blanken) zijn helemaal gek om met zo veel gewicht rond te sjouwen!! En dan willen ze ook nog steeds wandelen met die hitte, ze zijn echt niet wijs. Hier pakken ze echt voor elk piseindje de scooter of auto, te lui om wat te lopen. En dan wel heel jaloers op mijn 'I love your body'-lichaam zijn, haha, en balen van die vetrolletjes! We wandelden wat over het strand en wachtten wat bij de straat, hopend op vervoer, en zagen hoe mannen een slangenhuid van een python opspanden om te laten drogen in de zon. Wow....dat was wel mooi om te zien...de slang kwam hier uit de jungle en was 5 meter lang en had een doorsnede van 20 cm, poeh....ben blij dat ik deze niet in levende leven tegenkwam ;-). Om 16 uur hadden we dan eindelijk vervoer en namen we afscheid van Fatma, Annie, Salsa en Sakaram. We kwamen 4 uur later in het donker aan in de kustplaats Kasipute en de chauffeur was zo vriendelijk om ons naar een goed hotel te brengen, we waren verbaasd hoe schoon en goed het hotel was...wat een luxe!Vandaag was de eigenaar van het hotel zo aardig ons naar de bootterminal te brengen en hadden we het geluk een directe boot te hebben naar het eiland Muno. Bij aankomst moesten we vervoer zien te regelen naar de stad Raha en voor de zoveelste keer moest ik aan het TV-programma Pekingexpress.We wilden van Palopo naar Bau bau maar wisten niet hoe, we hadden geen gegevens in de lonely planet over de mogelijkheden. Dus we moesten steeds alles navragen en steeds weer keuzes maken, zullen we met de bus of met de boot gaan, wat is het beste? Zullen we bij deze mensen blijven slapen en morgen pas verder reizen of nu meteen doorreizen? Het verschil is dat wij niet voor het snelste hoefde te kiezen en we geld te besteden hadden ;-). Vandaag moesten we weer een keuze maken toen we van de boot afkwamen, of direct naar Raha achterop een brommer of achter op een truck springen en ergens anders overstappen. Even later zaten we achter op de laadbak, boven op zakken vol met stinkende vis maar met prachtige uitzichten. De truck moest overal en nergens hun goederen afleveren dus we reden het halve eiland over en kwamen in kleine afgelegen dorpjes. Dat was erg leuk! We werden in een dorp aan de 'grote weg' afgezet waar we op vervoer naar Raha moesten wachten. Heel het dorp liep uit om bij die bule te komen kijken, lachen om hoe gek ze zijn om met zo weinig kennis van de indonesische taal hier te reizen....maar we redden ons toch zeker wel. De mensen zijn hier supervriendelijk en helemaal niet vervelend. Wel erg nieuwsgierig en ik zit hier dan ook niet in mijn eentje achter de computer van het internetcafe, we zijn zo interessant dat het vol staat met kinderen, haha.